Zaburzenia artykulacji

Istnieje dosc powszechne przekonanie, ze nieprawidlowa wymowa glosek jest zaburzeniem mowy najprostszym do opisania i terapii. Jednak okazuje sie, ze zaburzenia artykulacji, najczesciej nazywane dyslalia, nie zawsze latwo jest scharakteryzowac, a ich leczenie moze trwac bardzo dlugo. Nalezy sie wiec glebiej zastanowic nad ich istota, postawic diagnoze, zastosowac wlasciwa terapie i wreszcie umiec posluzyc sie odpowiednia terminologia. Obecnie uzywa sie bowiem wielu roznych okreslen, najczesciej malo precyzyjnych, nieoddajacych istoty zagadnienia. Czy wady wymowy sa takim problemem, ze trzeba im poswiecac az tyle uwagi? Nie ulega watpliwosci, ze tak, choc, obiektywnie rzecz biorac, istnieja znacznie powazniejsze klopoty w porozumiewaniu sie jezykowym slownym. Niemniej jednak nieprawidlowosci artykulacyjne bywaja przyczyna wielu niepowodzen szkolnych, a w pozniejszym okresie trudnosci z wyborem drogi zyciowej. Innym argumentem przemawiajacym za wazkoscia tego problemu jest to, ze foniatria juz blisko 200 lat temu stworzyla terminologie nazywajaca wady wymowy. Zatem klopoty z wymowa byly postrzegane od wiekow i juz od dawna starano sie pomagac ludziom majacym trudnosci artykulacyjne. Ambicja autorki niniejszego opracowania jest pokazanie szczegolowej metodyki wywolywania glosek i wprowadzania ich do wiekszych struktur jezykowych.