Urojone-nic

Stanislas Breton skonstruowal metafizyczna fantazje, ktorej naj­wyzszym punktem jest urojone-nic, spekulatywny analogon Czer­­wonego Krola z bajki Lewisa Carrolla o Alicji po drugiej stronie lustra, oraz motyla z onirycznej przypowiesci Zhuangzi. Wychodzac od drobiazgowych analiz filozofii klasycznej, neoplatonizmu i fenomenologii, doswiadczajac kryzysow sceptycznych, czerpiac inspiracje z filozofii Heideggera, listow sw. Pawla i buddyzmu zen, Breton osiagnal doswiadczenie maksymalnego rojenia, w ktorym podmiot budzi sie z dogmatycznej drzemki zdrowego rozsadku, i odkrywa, ze sam jest urojeniem anonimowego absolutu. Bajdurzacy metafizyk-postmodernista otwiera perspektywe bycia mimowolnego i poetyckiego, czyniac wylom w imperatywie uzytecznosci, ktoremu w mniejszym lub wiekszym stopniu wszyscy podlegamy. Stanislas Breton prowadzi czytelnika poprzez meandry metafizyki i sceptycyzmu ku mistycznemu przenicowaniu, czyli do momentu, w ktorym wladze przejmuje wyobraznia, a smiejacy sie mnich-figlarz oddaje glos bajkowym postaciom oraz rozkoszujacym sie sztuka i zabawa duzym dzieciom, ukrytym na co dzien pod gruba skora wyemancypowanych podmiotow woli.