Swieto rewolucyjne 1789 - 1799

Wspolczesna wrazliwosc oczekuje od swieta - tak jak i od rewolucji - calkowitej przemiany dawnego swiata. Lecz czy swieto samo w sobie ma nature rewolucyjna? Analiza swiat Rewolucji Francuskiej - w oczywisty sposob powiazanych z wydarzeniami rewolucyjnymi - pozwoli na to pytanie odpowiedziec. Historycy proponuja wiele typologii majacych na celu usystematyzowanie swiat rewolucyjnych. Przeciwstawiaja sobie swieta celebrowane przez konkurencyjne wzgledem siebie grupy, podkreslaja antagonizmy miedzy Rozumem a Istota Najwyzsza i okreslaja termidor jako swoisty przelom epok obrzedowych. Tym interpretacjom Mona Ozouf przeciwstawia wlasny, niezwykle spojny obraz swieta. Kladzie nacisk na prawidlowosci, nie zas na roznice; laczy Mirabeau, Robespierre'a, La Révelliere'a-Lépeaux we wspolnej idei swieta - swieta rewolucyjnego w jego szczegolnym zwiazku z czasem i miejscem, z jego wola nauczania i utopijna ambicja porzadkowania swiata. Staje sie ono niejako nauczycielem narodu. A wszystko to wbrew buntowniczej naturze rewolucji, rewolucji, ktora sama siebie definiuje w kategoriach porzadku, nie zas chaosu. Bez wahania wiec mozemy tutaj mowic o swietach rewolucyjnych. Ludzie poszukuja w nich uporzadkowania czasu rewolucji, zaprzeczenia jej gwaltownym zmianom, w koncu zas ustanowienia spoleczenstwa chronionego przed wydarzeniami historii. To przedsiewziecie jest wprowadzane w zycie przez caly czas trwania tego burzliwego dziesieciolecia. Niestety, jest to przedsiewziecie niemozliwe do realizacji, choc niepowodzenie swiat rewolucyjnych nie jest oczywiste. Po pierwsze dlatego, ze staly sie one trwalym elementem tradycji zycia ludowego, ale przede wszystkim dlatego, ze uosabiaja nowe wartosci rodzinne, spoleczne i obywatelskie. U zarania epoki wartosci laickich, liberalnych i nowoczesnych swieta rewolucyjne z powodzeniem zastapily sfere sacrum.