Morze wewnetrzne

Najnowsza powiesc Tadeusza Zubinskiego to subiektywna relacja z lat 1980-2010, napisana ex post, na kolejnym etapie emigracji. Filip Mirski - postac juz znana z innych ksiazek Autora, bohater, ktorego gnebia demony niespelnienia, przezywa kryzys wieku sredniego. Jego dobre czasy to pozne lata 70.XX wieku, w rodzinnym Wrzosowie, na prowincji, z wlasciwa epoce dawka korupcji i nepotyzmu. Gdy rodzi sie Solidarnosc, przylacza sie, ale ze swoim sarkastycznym stosunkiem do rzeczywistosci, chronicznym dystansem, nie ma predyspozycji do czynow heroicznych. Do walki o jego dusze przystepuje dawny kolega, czlowiek, ktory doskonale odnalazl sie w realiach PRL. Filip popada w marazm, uwiklany w intryge, zostaje zepchniety na margines. Szuka nie tyle sensu swojej egzystencji - w pisaniu, przygodnych romansach, miotaniu sie po Europie - Anglia, Lotwa, Czechy, Holandia, Hiszpania, co pretekstu, ktory by te egzystencje w jakikolwiek sposob uzasadnil. Tadeusz Zubinski prowadzi narracje z wyczuciem mistrza prozy, ktorym jest. Nic nie zapowiada finalu, ktorego nieoczekiwany, niemal zlowieszczy dramatyzm tak bardzo zdumiewa i czyni z tej opowiesci - zawsze przeciez ponadczasowy, ale w tym przypadku jakze bardzo tu-czasowy - moralitet czasow odwroconych.