Bizim Diyar

Sevinc Cokum, Balkan cografyasina Yahya Kemalin imledigi gibi bakiyor.Yazarlik hayatinin ikinci romani olan bu metinde Cokum, bir göc hikayesi anlatiyor. Bu göc, bizim aslinda cok yakindan bildigimiz bir mecburi göc. Sürgün elbette Osmanlinin kaybettigi Balkanlardan ayrilmak zorunda kalan bir ailenin cesitli bireyleri üzerinden bütün göclerin o temel duygusuna, o büyük hüzne variyor. Bir yanda ölümler, bitmeyen zorlu yolculuklar, kendi topragindan ayrilmanin derin üzüntüsü; öte yanda dirayet, kenetlenme, öfke ve yan yanalik.Bizim Diyarin en belirgin duygusu, bu kenetlenme olmalidir. Istanbulda son bulan bu göcü, herkes baska yerlerde, baska zamanlarda yasamis ve sonunda yerlesik olabilmistir. Ama hep o inatla. Ve elbette gecse de hic unutulmayacak bir hafizayla.Hangi birini anlatayim Gece isildaklar karayi yalayip geciyor. Patlamalar, alevler, acilan gedikler, sessizce ölen askerler... Inleyen yaralilar... Bu bir imtihandir ana. Burada kendimizi ögreniyoruz. Yasamaya hakkimiz oldugunu, düsmanimizi ögreniyoruz... Telefonlar... Tayyarelerin gelip gecisi... Sudaki günün pariltilarina, gece yildizlara bakmaya zaman yok. Otlar nemli, böcekler kuslar öter durur. Siperler, dikenli hatlar... Askerlerden biri incir toplayip getirmis. Geceleri türkü okuyorlar. Yillardir böyle birlik olunmasi icin ugrasip durmustuk. Yeniden toparlandik. Yeniden dogduk